Yüzyıllar boyunca keşfedilen birçok köpek mezar taşının da gösterdiği gibi, eski Yunanlılar köpeklerini sevip saygı duyuyorlardı; onlara yoldaş, koruyucu ve avcı olarak değer veriyorlardı.
Antik Yunanlılar ile evcil köpekleri arasındaki ilişkiye dair en iyi bilinen hikaye Homeros ve Odyssey’den gelmektedir. MÖ 800 civarında yazılan bu kitap, köpeklerin insana olan sonsuz sadakatinin öyküsüdür.
Argos, Kral Odysseus’un sadık dostudur. Efendisi yirmi yıllık bir maceranın ardından nihayet evine döner ve Odysseus’un karısı Penelope ile evlenmek için yarışan düşman talipler tarafından tanınmaz. Ancak Argos efendisini tanır ve onu sadakatle beklediği yerden kalkar ve onu selamlamak için kuyruğunu sallar.
Odysseus gözyaşlarını tutamadı ve gizlice sildi. Ancak kılık değiştirmiştir ve selamlamayı kabul ederse taliplerin önünde gerçek kimliğini ortaya çıkaracağından korkmaktadır. Argos trajik bir şekilde tekrar yatar ve ölür.
Büyük filozof Sokrates’in kendisi de bilgeliği köpeklerde görmüştü. Köpeklerin gerçek filozoflar olduğunu, çünkü “dostun ve düşmanın yüzünü yalnızca bilmek ve bilmemek kriterine göre ayırt ettiklerini” iddia etti. Köpeklerin bir şeyler öğrenmeyi arzuladıkları, çünkü öğrenirken neyi sevip neyi sevmediklerini gerçeğe dair bilgilerine dayanarak belirledikleri sonucuna vardı.
Sokrates, köpeklerin kimin arkadaş olup kimin olmadığını öğrendiğini ve bu bilgiye dayanarak uygun şekilde tepki verdiğini, oysa insanların çoğu zaman gerçek arkadaşlarının kimliği konusunda aldatıldıklarını iddia etti.
M.Ö. 412-323 yılları arasında yaşayan Sinoplu filozof Diogenes, yerel halk tarafından “köpek” olarak anılırdı. “Alaycı” ismi buradan geliyor. Kendisine neden köpek denildiği sorulduğunda ise Diogenes şu cevabı verdi: “Bana bir şey vereni pohpohladığım için, bana hiçbir şey vermeyene havlarım ve alçakları ısırırım.” »
Eski Yunanlılar Köpeklerine Nasıl Ad Verdiler?
Antik Yunanlılar Parthenon’u inşa ettiler, filozof oldular, dünyanın en büyük trajedilerini ve komedilerini yazdılar ve genel olarak Batı medeniyetinin temellerini attılar. Ancak görünüşe bakılırsa çok sevdikleri köpeklerine isim seçmekte zorlanmışlar.
Günümüzde genellikle hoşumuza giden, bize bir şeyler hatırlatan ya da bizim için hoş bir anlam taşıyan bir ismi seçiyoruz. Ancak o zamanlar köpeğinize isim vermenin çok daha karmaşık bir yolu vardı.
Xenophon’a göre eski Yunanlıların tercih ettiği köpek isimleri kısa, bir veya en fazla iki heceden oluşan isimlerdi. Ayrıca köpeğin isminin anlamına da çok dikkat ettiler ve hiçbir isim rastgele ya da keyfi olarak verilmedi.
Bunun nedeni ise köpeğin isminin sahibinin psikolojisini de etkilemesiydi. Bu nedenle eski Yunanlılar cesareti, gücü, hızı, görünümü veya diğer maddi ve manevi değerleri ifade eden isimleri seçmişlerdir. Ksenophon’un kendi köpeği için seçtiği isim “Impetus” (Ορμή) idi.
Yunan mitolojisinin ünlü avcısı Atalanti ise köpeğine “Avra” (aura veya esinti anlamına geliyor) ismini vermiştir.
Bildiğimiz diğer önemli antik köpek isimleri şunlardır: Aceleci (Ορμητικός), Mürit (Μεθέπων), Seni Uyandıran (Εγέρτης), Kuzgun (Κόραξ), Parlayan (Λαμπρός), İyi Atış (Εύβολο). ς) ve tabii ki Ulysses’in sadık köpeği Argos.
Antik çağlardan kalma köpek isimleri listesi, Beyaz (Λευκός), Mürekkep (Μελανός), Çiçek (Άνθος), Fırtına (Θύελλα), Avcı (Κυνηγός), Digger (Σκαφτιάς) ve Muhafız (Σκαφτιάς) gibi isimlerden de bahseden Polydeuces tarafından desteklendi. Φύλαξ).
Antik Yunanlıların köpek sevgisi sonsuza kadar mezar taşlarına kazındı
Sadık dostları ve yoldaşları bu dünyadan ayrıldıktan sonra eski Yunanlılar, kayıplarından duydukları üzüntüyü ağlayarak ve açıkça yas tutarak ifade etmekten çekinmediler.
Yunanlılar evcil hayvanlarını yol boyunca işaretli mezarlara gömdüler ve tüm tören çok ciddi bir şekilde gerçekleştirildi.
Arkeologlar, Yunanlıların dört ayaklı arkadaşlarına ithaf ettikleri mezar taşlarında sayısız yazıt keşfettiler.
Bir mezar taşında şunları okuyoruz: “Bu, Rodop’un uğruna gözyaşı döktüğü ve insan gibi gömüldüğü, telef olan köpek Stephanos’un mezarıdır. Ben Stephanos’un köpeğiyim ve Rodop bana mezar yaptırdı.
Bir başkası şöyle okuyor: “Helene, evlatlık çocuk, karşılaştırılamaz ve övgüye değer bir ruh.” Bu özel kitabe, bazı eski Yunanlıların, tıpkı bugün olduğu gibi, köpeklerini evlat edindikleri çocukları olarak gördüklerini gösteriyor.
Başka bir örnekte, bir avcı, mezar taşında adı geçen üç Yunan dağında avlanmasına yardım eden köpeğin yasını tutuyordu: “Elbette, bu mezarda ölmene rağmen, vahşi hayvanların yine de senin beyaz kemiklerinden korktuğunu düşünüyorum, Lycas avcısı. ; ve yüce Pelion’unuz, muhteşem Ossa ve Cithaeron’un ıssız zirveleri kadar değerinizi de biliyor.
Antik Yunan’dan kalma çok sevilen bir aile köpeğinin mezar taşında şöyle yazıyor: “Siz bu yoldan geçenler, bu anıtı görürseniz lütfen gülmeyin, bu bir köpek mezarı bile olsa. Bir ustanın eliyle üzerime yaşlar yağdı, üzerime toz çöktü.
