Yunan Bağımsızlık Savaşı’nın en önemli muharebelerinden biri olan Navarin Muharebesi, 20 Ekim 1827’de gerçekleşti.
Bu tarihte, birleşik Avrupalı güçlerden oluşan bir koalisyon, Mora Yarımadası kıyısı açıklarındaki Navarino bölgesinde Osmanlı-Türk deniz kuvvetlerini mağlup etti.
Yaklaşık dört yüzyıllık Osmanlı egemenliğinin ardından Yunanlılar isyan etti ve işgalcilere karşı cesurca savaştı.
Yunan Devrimi, birçok Avrupalı güç tarafından ve özellikle Yunanistan’daki isyana yardım etmek için hatırı sayılır güçler gönderen Fransa, İngiltere ve Rusya halkı tarafından sempatiyle karşılandı.
Osmanlılar, Navarin Muharebesi’nde Yunanlıları ezmeyi umuyorlardı
Yunanlılarla aynı Ortodoks Hristiyan inancını paylaşan Ruslar, Yunanistan’ın Ege Denizi kıyısında bağımsız bir Hristiyan devleti kurma davasına oldukça sempati duyuyorlardı.
Rus Çarı, Rus İmparatorluğu’nun eski düşmanları olan Osmanlılara karşı Ortodoks Hıristiyan kardeşlerini destekleme görevinin olduğuna inanıyordu.
Aynı zamanda, Batı Avrupa’nın en güçlü ülkeleri olan Fransa ve Büyük Britanya, Osmanlı İmparatorluğu’nun Avrupa’da sağlam bir şekilde yerleşmesinden yana değillerdi ve bu nedenle de kendi ulusal çıkarlarını Avrupa’da geliştirme umuduyla Yunan davasına sempati duyuyorlardı. bölge.
1827’de, devrimin başlamasından altı yıl sonra, asi ama sayıca az olan Yunanlılar kendilerini hem fiziksel hem de zihinsel olarak bitkin buldular.
Osmanlı Türkleri, Yunan isyanını kesin olarak ezme zamanının geldiğine inanıyordu.
Bu nedenle Osmanlı yetkilileri, sözde Osmanlı İmparatorluğu’nun bir parçası olan, ancak pratikte bağımsız ve Muhammed Ali’nin yönetimi altındaki Mısır’dan destek istedi.
Mısır silahlı kuvvetlerinin Avrupa denizlerinde ve kıta topraklarındaki varlığı öfkeyi kışkırttı ve büyük Avrupalı güçlerin, Yunanlıların özgürlüklerine kavuşmalarına yardımcı olmak için güçlerini birleştirmelerine yol açtı; Osmanlı uygulamaları artık kabul edilemez görülüyordu.
Britanya, Fransa ve Rusya gibi büyük uluslar güçlerini birleştirerek günümüz İtalya ile Yunanistan arasında bulunan İyonya Denizi’ne savaş gemileri gönderdiler.
Navarino Körfezi’ndeki Osmanlı filosuna saldırı kararı, Fransızlarla işbirliği içinde ve ilk Yunan valisi Ioannis Kapodistrias’a danışılarak İngiliz amirali Sir Edward Codrington tarafından alındı.
Londra ve Paris, bölgede Yunanistan’ın özerkliğini garanti altına almak ve Rusya’yı, Akdeniz’deki yayılmacı eğilimlerini frenleyecek bir anlaşmayla bağlamak istiyordu. Rusya ise Osmanlı topraklarını ele geçirmek istiyordu ve dolayısıyla bu savaşı Türk düşmanlarını zayıflatmak için bir fırsat olarak gördü.
Artık Avrupa Müttefik Kuvvetlerinin, Osmanlılara karşı birleşik bir Avrupa cephesi görmenin Türkleri, savaşmadan bile Yunanistan’daki işgaline son vermeye ikna edeceğini umduğu biliniyor.
Ancak Türkler ve onların Mısırlı mevkidaşları geri adım atmadı.
Bunun yerine Müttefik deniz filolarıyla yüzleşmeye karar verdiler ve orada kazanılacak bir zaferin Yunanistan’ın özerk veya en azından Osmanlılardan bağımsız bir devlet kurma hayallerine son vereceğini umuyorlardı.
İki rakip, Mora Yarımadası’nın Navarin kasabası açıklarında, bugün resmi olarak Pylos olarak bilinen bölgede karşılaştı.
Savaş, Yunan Bağımsızlık Savaşı’nın en önemli savaşlarından biriydi.
Türk gemileri ilk olarak Müttefik Avrupa gemilerine ateş ederek Navarino Muharebesini başlattı. Bu pek çok kişi tarafından hoş karşılanmayan bir gelişmeydi ama Yunan Bağımsızlık Savaşı’nın en önemli muharebelerinden biri olmak üzereydi.
Önce Osmanlılar saldırsa da Müttefik gemileri üstündü ve topları daha uzun menzile sahipti. Codrington’un gemisi, ilk atıştan kısa bir süre sonra karşı saldırıya öncülük etti ve birkaç saat içinde Avrupa kuvvetlerinin üstün topçuları, Türk ve Mısır donanmasını tamamen yok etti.
Türklerin yıkıcı yenilgisi o kadar kesindi ki, Osmanlı İmparatorluğu İtalya’nın doğu kıyılarından Ortadoğu’ya kadar Akdeniz’in çoğunu kontrol ederken, yüzyıllardır ellerinde tuttukları denizlerin kontrolünü kaybettiler.
Osmanlı’nın Navarino’daki yenilgisi o kadar yıkıcıydı ki, Yunanistan’daki konumları önemli ölçüde aşındı ve varlıkları doğrudan tehlikeye girdi.
Yunanistan’ın coğrafi bölgesini askeri olarak kontrol altına alma çabalarını sürdüren Osmanlılar, üstünlüğü amansız bir şekilde kaybetmişti.
Birkaç yıl sonra Osmanlı kuvvetleri bölgeyi terk etmek zorunda kaldı ve Yunanistan, Bizans İmparatorluğu’nun çöküşünden sonra ilk kez nihayet bağımsızlığını kazandı.
